از مرد یخی به دختر کویر

نه مسافرم, نه رعیت, نه فقیر, نه سر سپرده                                     
                                  نه کسی که توی خلوت حسرت کسی رو خورده

نه یه زخم بی علاجم , نه یه مرحم قدیمی                                        
                                    ساده ام ساده ی ساده , ساده و صاف صمیمی

حتی عاشق تو نیستم ولی شاید دل ببازم                                        
                                            شایدم بعدها بتونم از شبات قصه بسازم

منو خط به خط بخون ؛ گلی جون نگامو بشناس                                    
                                          گاهی بدترین و گاهی مهربونترین نگاهاس

ممکنه عاشق چشمات, میشه از تو متنفر                                           
                                               ممکنه اینجا بمونم میشه تا ابد مسافر

نه یه جعبه جواهر , نه سفال زیر خاکم                                                
                                  خیلی وقتا پام می لغزه .گاهی خاکم  گاهی پاکم

دنبال رفیقی ام که تا آخرش بیاد   
دنبال یه معجزم شاید از تو بر بیاد   

 

مردیخی

تن تو ظهر تابستونو به یادم میاره
رنگ چشمای تو بارون و به یادم میاره
وقتی نیستی  زندگیم فرقی با زندون نداره
قهر تو  تلخی زندون و به یادم میاره

من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه

تو بزرگی مثل اون لحظه که بارون می زنه
تو همون خونی که هر لحظه تو رگهای منه
تو مثل خواب گل سرخی لطیفی مثل خواب
من همونم که اگر بی تو باشه جون می کنه

من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه

تو مثل وسوسه شکار یک شاپرکی
تو مثل شوق رها کردن یک بادبادکی
تو همیشه مثل یک قصه پر از حادثه ای
تو مثل شادی خواب کردن یک عروسکی

من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه

تو قشنگی مثل شکلایی که ابرا می سازن
گلای اطلسی از دیدن تو رنگ می بازن
اگه مردای تو قصه بدونن که اینجایی
برای بردن تو با اسب بال دار می تازن

من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه

تقدیم به دختری که همیشه مرا شرمنده مهربانیش می کند.

هفته خاکستری

شنبه روز بدی بود.  روز بی حوصلگی.  وقت خوبی که می شد غزلی تازه بگی

ظهر یکشنبه من .جدول نیمه تموم همه خونه هاش سیاه.روی خونه جغد شوم

صفحه کهنه یاداشتهای من گفت دوشنبه روز میلاد منه
اما شعر تو میگه که چشم من تو نخ ابر که بارون بزنه . آخ اگه بارون بزنه

غروب سشنبه خاکستری بود .  همه انگار نوک کوه رفته بودن.
به خودم هی زدم از اینجا برم. اما موش خورده شناسنامه من

عصر چهارشنبه . عصر خوشبختی ما . فصل گندیدن من . فصل جون سختی ما

روز پنجشنبه آمد. مثل سقاعک پیر . رو نکش یه چیکه آب . گفت به من بگین بگین.
جمعه حرف تازه ای برام نداشت . هرچه بود بیشتر ار اینها گفته بود.


                                                     به یاد  امپراتور
                                                        فرهاد بزرگ
                                            کسی که دوستش می دارم
                                

            

می خواهم رمه های خستگی ام را کوچ بدهم تا ییلاق فراموشی.افسوس!
ییلاق طوفان زده رمه های سرکش و ...
چوپان تنهاست و من درمانده تر از گذشته
چشم به لطف تو دارم
ای همیشه خوبی!

احمق نیستم

پر بودم و سیر بودم و سیرآب
و لذتم تنها اینکه...
آری کارم سخت است و دردم سخت
و از هر چه شیرینی و شادی است محروم
اما...
این بس که می فهمم
خوب است...
احمق نیستم.

                                    به یاد مرد کویر
                                 دکتر علی شریعتی
                                     بهترین معلمم
(( دفترهای سبز ))

مثل پروازم بدون بال
مثل دریام بدون آب
مثل ساحل بدون آفتاب
مثل شب بدون ماه