من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و سبز
واسه عشق بازی موج ها قامتم یه بستر نرم
یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موج ها
یه نگین سبز خالص برا انگشتر موج ها
تا که یک روز تو رسیدی روی قلبم پا گذاشتی
لحظه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی
زیر رگبار نگاهت دلم انگار زیر و رو شد
برای داشتن عشقت همه جونم آرزو شد
تو نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه
ابر و باد و دریا گفتن حس عاشقی همینه
امدی تو سرنوشتم بی یهونه پا گذاشتی
اما تا قایقی امد از من و دلم گذشتی
رفتی با قایق عشقت سوی روشنی فردا
من و دل اما نشستیم چشم به راهت لب دریا
دیگه رو خاک وجودم نه گلی هست نه درختی
لحظه های بی تو بودن میگذره اما به سختی
می رسه روزی که دیگه قعر دریا می شه خونم
اما تو دریای عشقت باز یه گوشه ای می مونم
...
حال عجیبی دارم
نمی خواهمش ولی دوستش دارم
دروغ می گوید ولی مهربان است
با دیگران است ولی دوستم دارد
کسی را جز او ندارم ولی نمی فهمد
خودش اینجاست ولی دلش نیست
خودش نیست ولی یادش اینجاست
همین جا!!
در قلب من
همین جا!!
در محور ناپیدای زمان
*- هنوز امیدوارم که می آیی
امید کسی را نا امید نکن نا معلوم
وقتی روحم قطع نخاع شده
کاری ندارم بکنم جز اینکه بشینم روی ویلچیر و به شما خیره بشم
شمایی که تک تکتون حالم رو به هم می زنید
حتی تویی که داری این متن رو می خونی
امشب از آفرینش خدا هم متنفرم
تو که جای خود داری
کثافت!!
می ترسم چیزی بنویسم و بعد پشیمان بشوم
کاش نمی امدی که مجبور شوم اینگونه بمانم
چند وقتیست احساس می کنم کسی کم است
دوستی که دنبالش می گردم کمی برایش صحیت کنم
چقدر اینجا تنهایی حکم فرماست
چقدر زود دل ها می گیرند
چقدر ارام می گریند
*- چراغ خاموش بود
من کسی را ندارم