می بینی داره بهار میاد،انگار یه چیزی دمیده شده تو شونه درختا،آدما،ماشینا و حتی گنجشکا.صدای ترافیک هم یه جور دیگه ست... پس چرا من اینجوری ام؟چرا نمی تونم پوست بندازم؟چرا این تکرار چسبیده به خودکارم؟به کیبوردم؟ ببین! نمی خوام هی حرفای قدیمی رو تکرار کنم،نمی خوام چیزی بگم که تو حفظ باشی! من یعنی همین!اگه من نتونم من باشم،بوی مردار می دهم،بوی خستگی،بوی تکرار.اگه نتونم خاک شش ماه نوشتن رو از خودم بتکونم،دیگه نمی نویسم.من منتظرم بهار بیاد،تو نفسم،تو خودکار و کاغذ من،تو کیبورد و مانیتور من...آره...منتظرم بیاد تو این دنیای مجازی!