این قدر صدای پرواز ابرها بلند است که خورشید گوش هایش را محکم گرفته است. اما آرزوهایم روی ابرها هنوز بدون احساس ناراحتی لم داده اند. شاید زمانی برسد که قاصدک های بی خبر رفته ، دوباره برگردند و آرام روی دستانم بنشینند. آه!چقدر سخت است تحمل انسان هایی که آسمان را همیشه آبی می بینند و انسان را همیشه سبز. چه خوشند کسانی که به آسمان نگاه می کنند و فقط خورشید را می بینند، دریغ از ستاره هایی که پشت ابرها مخفی شده اند و ماهی که آرام آرام اشک می ریزد! ماهی اشک می ریزد و فقط آب آن را حس می کند و چشمان خالی از احساس ما به ماهی زل می زند ، به امید برآورده شدن آرزوهای لم داده روی ابرها!