من و تو

من و تو قسمت بی تعریف آفرینشیم
من و تو اوج بی رحمیه زندگی هستیم
من و تو اوج بی منطقی دنیا هستیم
من و تو اوج نقص خدا هستیم
من و تو دو قطب مخالف تقدیریم
من و تو تعریف نشدگان انسان هستیم
من و تو انفجار بودن هستیم
من و تو بخش بی تقدیر قضا و قدر هستیم
من و تو کاغذ بدن خطیم
من و تو ذره کوچکی از خلصه هستیم
ما خوشبختیم

ما عشق هم هستیم 


کمربند های مرگ را بسته ام و همچنان در بی خبری به دنبال تو می گردم. بپرم یا نه؟

سرنوشت من کو؟

پارسال همین موقع ها بود که صاحب خونم منو با اسباب وسایلم پرت کرد وسط خیابون.
اون جا خونیه من بود . جایی که توش بزرگ شده بودم
من دوست نداشتم و ندارم کنار خیابون دراز بکشم  و همه دلشون برام بسوزه
پار سال که اینجوری شد می خواستم از این محله برم به یه محله دیگه
توی این فکر ها بودم که یه ادمی اومد کنارم با هم صحبت کردیم
اون ادمه گفت چرا محلت رو می خواهی عوض کنی؟ انجا هویت تو رو تشکیل داده
بیا پیش من زندگی کن. من هم تنهام
من هم وسایلم رو همون جا کنار خیابون گذاشتم و رفتن خونیه اون  ادمه
چند وقت گذشت. من خودم خیلی احساس راحتی می کردم کنار آون ادم
ازش خواستم بیا تا همیشه کنار هم زندگی کنیم.
ادم مهربونه گفت تو می تونی برا همیشه اینجا بمونی.
من فکر کردم منظورش اینه که کنار هم تا همیشه بمونیم.
الان که یک سال گذشته وسط یه چند راهی گیر کردم

اگر این ادم مهربونه بخواد منو از خونش بندازه بیرون و در خواستم رو قبول نکنه چی؟
اگر اینجوری که من کنار این ادم احساس راحتی می کنم اون نکنه چی؟
الان دیگه من به این ادم انس گرفتم و این ادم تمام هویت جدید من رو تشکیل داده.
چرا این ادم به من انس نگرفته و دوستم نداره؟
......................

اون ادم می گه تو می تونی برای همیشه بیای و به من سر بزنی
ولی به عنوان مهمون نه کسی که با من زندگی می کنه.

منظورش رو هیچ وقت نمی فهمم. پس یعنی من کجا زندگی کنم؟
شاید اون منظورش اینه که کسایه دیگه ای هم هستن که منو راه بدن خونشون؟!!
یعنی اون داره فکر میکنه من به خاطر خونش اون شب گفتم باشه میام خونت؟
شاید من شیفته معرفت این ادم شدم  چون وسایلم رو همون جا گذاشتم.
این کارو کردم که در درون خودم راه برگشتی نداشته باشم.
که اگر یک روزی ادم مهربونه مهربونیش تموم شد منم بدن وسایل برم راحت به یک محله دیگه
ولی خوب من یادم نرفته که اگر این ادم نبود من الان تو این محله نبودم.
و این رو هم می دونم که اون روز محتاج خونه نبودم  تو خیابون . چون می دونستم وارد هر خونه ای که بشم باید یک روز خارج بشم.
من وارد خونه این ادم شدم تا برای همیشه داخل بمونم.
حالا اگر ادم مهربونه دوست نداره من بمونم خیالی نیست.
هر امدنی را رفتنی نیز هست.
ولی اگر حتی محلمم عوض کردم یادم می مونه مهربونیت رو ادم مهربون.
و یادتون باشه که ادم مهربونه باعث تعویض محلیه من نشد بلکه بقیه ادم ها شدن.

تازه اون ادم به من یاد داد اسباب کشی بدون وسایل یعنی اساب کشی روح و فکر.....


                                                            تقدیم به دختر خاکستری
                                                                       مردیخی
                                                                  ۵ دی ماه ۱۳۸۳
                                                                   

مرد خدا

هوای زندگی کردن دیگه برام سنگینه
دیگه بریدم
خیلی عجیب
خیلی
می خوام برم یه جای بزرگ تر
جایی که لیاقت گریه های منو داشته باشه
واقعا سیاه است اوضا
خاکستری به معنای واقعی
یا بریم با هم یا با هم وایمیستیم و استقامت می کنیم
فرار
به دنیای جدید تر

عرفان تنهایت

همه جا سفید بود
ترس ناراحت کردن تو
ترس تنهایی من
حرف های زمینی ها
مرا به خدا دعوت کرد
لمس تنهایی مرگ به تنهایی
من برگشتم تا بار دیگر تو را زیارت کنم
شاید امروز عرفان در اغوش خدایت بود
صداقتت کجا رفت دختر خدا؟
تو هنوز برای من دختری هستی که در مسیر زندگی به دنبال حقیقت می گردد

سکوت تنهایی

دست های روان نویسنده
چشمان نگران نویسنده
و افکار متفکر نویسنده
گواه بر دل گریان نویسنده هستند

عشق به نوشتن
اثبات کردن روح به جسم
خالی کردن روان
یادگاری بر تنه زندگی

کتاب هایی ساکت
کتابخانه ای شلوغ
صدایی مبهم
ناله ی دیوار ها
عابری نفس زنان

جوهر خشک قلم
چشمان بسته
مرگ عشق در خودکار
                                   

                                        تقدیم به شاهکار بینش پژوه
                                                  مردیخی ۱۹/۹/۸۳

واگذار شده

این پرنده مهاجر همیشه عاشق پرواز
حالا با بالی شکسته می خونه چه غمگین اواز
توی یک هجرت جمعی دست بی رحم یه صیاد
اون رو از جفتش جدا کرد با تنهایی آشنا کرد
نجوای دو جفت عاشق روی شاخه های تنها شعری عاشقانه بود
صدای قشنگ بالش تو فضای بی کرانه بهترین ترانه بود

حالا تنها
حالا خسته
با دلی از غم شکسته
بی صدا تر از همیشه با خودش تنها نشسته
با صدای غم گرفتش شعر تنهایی می خونه
سوز غمگین صداش رو اونی که تنهاس می دونه


                                           به یاد کورش یغمایی
                                    کسی که همیشه برایم اشناست

عرفان

  گل گندم برا من

  بوی گندم برا من

  هر چی می کارم برا تو

  هر چی که دارم برا تو

  گل گندم برا من

  خنده زیبات برا من

  هر چی که هستم برا تو

  هر چی که دارم برا تو

  گل گندم برا من

  عشق زیبات برا من

  هر چی می خندم برا تو

  هر چی که دارم برا تو

  گل گندم برا من

  بوسیه گرمت برا من

  هر چی که هستم برا تو

  زندگیم فدای خنده های تو

  می خواهم به اندازه بی نهایت از تو تشکر کنم
  ولی می دانم مهربانیت بیش از این حرف هاست
  به اندازه مهربانیت سپاسگذارم دختر خاکستری 

عرفان

برای روز میلاد تن من, نمی خوام پیرهن شادی بپوشی

به رسم عادت دیرینه حتی, برایم جام سرمستی بنوشی

برای روز میلادم اگر تو, به فکر هدیه ای ارزنده هستی

مرا با خود ببر تا اوج خواستن, بگو با من که با من زنده هستی

بذار از داغی دستای تنهات, بگیر ای حُرم گرما بستر من

بذار با تو بسوزه جسم خستم, ببینی اتش و خاکستر من

تو ای تنها نیاز زنده بودن, بکش دست نوازش بر سر من

به تن کن پیرهنی رنگ محبت, اگه خواستی بیایی دیدن من
البته با لبخند همیشگیت

به امیدی که ساحل داره این دریا....

دوتا چشم خیره شدن به هم دیگه
بازم شروع یک دوره دیگه

ای که با نامت جهان اغاز شد       دفتر ما هم به نامت باز شد

  دفتری کز نام تو زیور گرفت            کار ان از چرخ بالا تر گرفت

اما خیلی قشنگ تر
برای رفتن و فنا شدن در خدا

بر دشت های هموار درنگ مکن
بسیار بلندتر از آن نیز مرو
از نیم فراز
زیبایی به دیده می آید جهان!