هوا ابری است…یه آسمان تقریبا آبی و طوسی پر از ابر…دلت گرفته،نمی دانی،احساست را گم کردی،نمی دانی دلت گرفته،خوشحالی یا افسرده؟!حتی خودت هم نمی دانی چته!نمی دانی دلت می خواهد جای فلانی باشی یا نباشی!نمی دانی زتدگی ات را دوست داری یا نداری،نمی دانی این آسمان را ،درخت ها را این ساختمان های کوتاه و بلند را این خیابان های بزرگ و مغازه های رنگارنگ را،این آدم های سیاه و سفید و رنگی را دوست داری یا نه؟نمی دانی…نمی دانی با دوستت راحت تری یا با خانواده ات یا با وبلاگت،نمی دانی دوست داری درس بخوانی یا نه؟نمی دانی دلت می خواهد چه کاره شوی؟دکتر،مهندس،روان شناس، شاعر، نویسنده یا شاید هم بیکار ، هیچ کدام از اینها را نمی دانی،نمی دانی اصلا باران را دوست داری یا نه؟دوست داری بروی زیر باران و خیس شوی یا چتر دستت بگیری و سرت را زیر چتر ، مثل همه آدم بزرگ ها پنهان کنی و سریع برسی به یه جای خشک و راحت؟ نمی دانی دلت می خواهد گریه کنی یا بخندی؟نمی دانی دوست داری به گذشته فکر کنی یا به آینده؟شاید هم حال ،نمی دانی می خواهی به آدم ها اعتماد کنی یا نه؟نمی دانی.هنوز هوا ابری ست و هنوز هم نمی دانی دلت گرفته یا نه…