بین ایرانیان با ذوق کسانی هستند که به جای دو کلمه خشک خالی عدم حضور خود را با کلام منظوم در تلفن بیان می کنند ، البته این دو بیتی شامل خیلی از وبلاگ داران نیز می شود و منظور را به صورت روشن بیان می کند: شرمنده از آنم که نباشم به سرایم تا با تو سلام و علیکی بنمایم گر لطف کنی نمره و پیغام گذاری پاسخ دهم ای دوست به محضی که بیایم و حال Answering Machin شاعران گرامی ، در منزل حافظ: رفته ام بیرون من از کاشانه خود ، غم مخور تا مگر بینم رخ جانانه خود ، غم مخور بشنوی پاسخ زحافظ گر که بگذاری پیام آن زمان گو بازگردد خانه خود ، غم مخور در منزل سعدی: از آوای دل انگیز تو مستم نباشم خانه و شرمنده استم به پیغام تو خواهم گفت پاسخ فلک گر فرصتی دادی به دستم در منزل خیام: این چرخ فلک عمر مرا داد به باد ممنون تو ام که کرده ای از ما یاد رفتم سر کوچه منزل کوزه فروشی آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد در منزل فردوسی: نمی باشم امروز اندر سرای که رسم ادب را بیارم به جای به پیغامت ای دوست گویم جواب چو فردا برآید بلند آفتاب در منزل مولانا: بهر سماع از خانه ام،رفتم برون رقصان شوم شوری برانگیزم به پا خندان شوم شادان شوم بر گو به من پیغام خود هم نمره و هم نام خود فردا تو را پاسخ دهم جان تو را قربان شوم