هفته خاکستری

شنبه روز بدی بود.  روز بی حوصلگی.  وقت خوبی که می شد غزلی تازه بگی

ظهر یکشنبه من .جدول نیمه تموم همه خونه هاش سیاه.روی خونه جغد شوم

صفحه کهنه یاداشتهای من گفت دوشنبه روز میلاد منه
اما شعر تو میگه که چشم من تو نخ ابر که بارون بزنه . آخ اگه بارون بزنه

غروب سشنبه خاکستری بود .  همه انگار نوک کوه رفته بودن.
به خودم هی زدم از اینجا برم. اما موش خورده شناسنامه من

عصر چهارشنبه . عصر خوشبختی ما . فصل گندیدن من . فصل جون سختی ما

روز پنجشنبه آمد. مثل سقاعک پیر . رو نکش یه چیکه آب . گفت به من بگین بگین.
جمعه حرف تازه ای برام نداشت . هرچه بود بیشتر ار اینها گفته بود.


                                                     به یاد  امپراتور
                                                        فرهاد بزرگ
                                            کسی که دوستش می دارم